Izložba ne proizvodi sveobuhvatni narativni tekst o umetnosti naznačenog perioda, niti je to, i kada bi se htelo, moguće putem izložbe zasnovane samo na jednoj kolekciji, ma koliko se reprezentativnom za epohu smatrala.
Treba se podsetiti da su, počevši od revizionizma „nove istorije umetnosti” sedamdesetih, klasteri promenljivih narativa zamenili totalizirajuće diskurse „mandatne istorije umetnosti” (Hans Belting). Nova istorija umetnosti dovela je u pitanje kanone i kategorizacije, reprezentacijsku i genealošku logiku, kao i kriterijume uključivanja i isključivanja, na kojima su počivale velike pripovesti istorije moderne umetnosti, nacionalne i internacionalne. Ona je otvorila nove prolaze u svet moderne umetnosti, čije su strukturalna dinamika, raznovrsnost i kulturne specifičnosti bile prikrivene jednodimenzionalnom logikom autonomnog i linearnog razvoja. Istorijsko-umetnička nauka je, obogaćena interdisciplinarnim ukrštanjima, postala policentrična, polifona i disperzivna, pristupajući umetnosti prošlosti kao „otvorenoj situaciji”, nudeći mnoštvo modela navigacije, povezivanja, interpretacije i izvođenja znanja o umetnosti. Neprekidna produkcija narativa koji iznova pišu istoriju umetnosti, „s imenima i događajima koji se pojavljuju, nestaju, ponovo pojavljuju i ponovo nestaju” (Boris Grojs), legat je dinamičnog razvoja naučne discipline, kao i postmodernog odustajanja od statične istorijske perspektive.
Principi nove istorije umetnosti, čijeg srodnika nalazimo u „novoj muzeologiji”, na različite su se načine ispoljavali u muzejskim politikama izlaganja, uključujući Muzej savremene umetnosti, u kojem je 2002. godine postavljena izložba „Jugoslovenski umetnički prostor 1900–1991”, autora Ješe Denegrija, strukturirana po principu tematskih sredina ili „problemskih priča”. Izložba je donela radikalan raskid s linearnim istorijskim narativima u domaćoj muzejskoj praksi, trasirajući put novom i kritičkom čitanju jugoslovenskog modernizma i postmodernizma. Sve to u vreme kada su, nakon raspada socijalističke Jugoslavije, konstrukcije nacionalnih istorijsko-umetničkih narativa u novostvorenim državama bile uveliko na delu, i kada je na naučnoj osnovi, bez patosa jugonostalgije, bilo nepohodno sačuvati od nacionalističkog revizionizma objektivnu činjenicu postojanja jugoslovenskog umetničkog prostora. Dvostruki zadatak izložbe – reafirmacija „jedne velike minule istorije” (Denegri) i uvođenje principa nove istorije umetnosti u politiku izlaganja – uspešno je obavljen, najavljujući početak nove ere Muzeja savremene umetnosti, ali služeći i kao izazov za budući rad s kolekcijom, kao što je ovaj.
Za Denegrijev projekat, kao i za „Sekvence”, umesto termina „stalna postavka”, standardizovanog za ovaj tip izložbe („iz kolekcije”), tendenciozno koristimo svakidašnji i neutralni termin „izložba”, s namerom uklanjanja aure konsekracije i dugovečnosti koju termin stalna postavka konotira, naročito u domaćoj javnosti. Izložba koja odbija da se nazove stalnom postavkom jeste izložba koja denaturalizuje ideologemu muzeja-svetilišta, koja počiva na krutoj diferencijaciji večnog i prolaznog, kanonske i nekanonske umetnosti, centrirajući interes za umetnost oko kulta „remek-dela” i „velikih majstora”. Muzeji savremene umetnosti danas sve više daju prostor povremenim izložbama nego stalnoj postavci, što je, između ostalog, posledica gubljenja normativne funkcije muzeja, koju su preuzela bijenala, masovni mediji i tržište. S druge strane, pojam izložbe, koji konotira temporalnost, promenljivost i medijaciju, usklađen je s pokretljivošću i mnoštvenošću kustoskih diskursa, kao i stalnim preispitivanjem i raspravljanjem vrednosti, na čemu ti diskursi po pravilu insistiraju. Naposletku, ova megaizložba, koja zauzima celokupan izložbeni prostor Muzeja, ograničenog je trajanja, jer će buduće povremene izložbe iziskivati dekroširanje određenog broja sekvenci, što je anticipirano koncepcijom izložbe.
„Sekvence” uspostavljaju jednu moguću trajektoriju kretanja kroz arhipelage umetnosti dvadesetog veka, unoseći nov upis u korpus postojećeg znanja i ispisujući jednu varijantu istorije moderne i savremene umetnosti. Uvažavajući postojeće epistemološke koordinate i analitičke matrice, izložba donosi remapiranje, korekciju i prevrednovanje istorije umetnosti 20. veka, uz reinvenciju nekih zapostavljenih i marginalnih pojava. Ona insistira na mnoštvenosti estetskih ideologija, umetničkih idiolekata i kulturnih identiteta, na višeglasju i nesaglasju, kontinuitetima i diskontinuitetima, na srodnostima, podudarnostima, razlikama i konfrontacijama, koje obeležavaju heterogene svetove moderne i savremene umetnosti. Njena namera je da pokaže da je jugoslovenski umetnički prostor bio pluralan, decentralizovan i multikulturalan, kao i da dinamika zbivanja na umetničkim scenama u Jugoslaviji, pogotovo u onoj socijalističkoj (gde je razvijen moderan sistem umetnosti), nije bila suštinski drugačija od dinamike zbivanja na scenama u Evropi i svetu.
