Muzej savremene umetnosti sa žaljenjem je primio vest o smrti istaknutog umetnika, akademika, i člana Upravnog odbora naše institucije Vladimira Veličkovića.

Veličković je rođen u Beogradu, 11. avgusta 1935. godine. Završio je Arhitektonski fakultet u Beogradu, a u peridu od 1962 do 1963. godine bio je saradnik Majstorske radionice Кrste Hegedušića u Zagrebu. Na Bijenalu mladih u Parizu 1965. osvojio je glavnu nagradu za slikarstvo, a već naredne godine nastanjuje se u francuskoj prestonici. U Parizu je nastavio da gradi slikarsku i akademsku karijeru, i stekao međunarodnu afirmaciju. Za profesora na Visokoj školi lepih umetnosti u Parizu izabran je 1983. godine gde je predavao do 2000. godine. Za člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1985. godine, a za člana francuske Akademije lepih umetnosti, 2005. godine. Za svoj rad odlikovan je najvišim francuskim priznanjem iz oblasti kulture i umetnosti Commandeur dans l’ordre des Arts et des Lettres. U aprilu 2007, Veličković je odlikovan francuskim Ordenom viteza legije časti. U Beogradu je osnovao fondaciju pod svojim imenom, koja svake godine mladim umetnicima dodeljuje nagradu za crtež.

Veličkovićev stvaralački doprinos srpskoj, jugoslovenskoj i međunardnoj umetničkoj sceni, bio je predmet brojnih studija, kritičkih i monografskih tekstova brojnih autora (Katarine Ambrozić, Stojana Ćelića, Irine Subotić, Marka le Bota, Alena Žufroa, Andrea Veltera, Mišela Onfrea, Bernara Noela, Alin Avil i mnogih drugih).

Stvaralaštvo Vladimira Veličkovića povezuje se s fenomenom nove figuracije, aktuelne u beogradskom slikarstvu sedme decenije prošlog veka, kad umenik profiliše afinitet za slikarstvo takve provenijencije. Značajna je i činjenica da je ova vrsta figuracije u pomenutom istorijskom momentu bila srodna tada aktuelnoj evropskoj figuraciji, i u takvom estetskom ključu će Veličković dalje razvijati svoju poetiku. Za razumevanje njegovog stvaralačkog postupka značajna je i izjava samog umetnika da je slikar istovremeno i „slikar sopstvenog istorijskog vremena i slikar sopstvenog pogleda na to istorijsko vreme”, što će proizvesti i angažovan stav umetnika, u kritici često ocenjen i kao čin velike moralne hrabrosti.

Vladimir Veličković samostalno izlaže od 1963. na domaćoj i međunardnoj sceni. Na 35. Bijenalu internacionalne umetnosti u Veneciji 1972. godine predstavljao je jugoslovensku savremenu umetnost sa V. Rihterom i D. Otaševićem.

Dobitnik je brojnih nagrada, između ostalih: Nagrada za slikarstvo Oktobarskog salona 1963. godine, Nagrada Memorijala „Nadežda Petrović” 1968, Nagrada lista Politika iz Fonda Vladislava Ribnikara 1986, itd.

Veličkovićeva dela se nalaze u kolekcijama brojnih domaćih i inostranih muzeja i galerija kao i u privatnim kolekcijama širom Evrope i sveta.

U Zbirkama MSU nalaze se slike, grafike i crteži nastali u periodu od 1958. do 2013, pružajući uvid u složenost Veličkovićevog stvaralačkog opusa.

Vladimir Veličković bio je u kontinuitetu član Upravnog odbora MSU od 2014. godine.

Tačan datum komemoracije biće naknadno objavljen.