Trag kao zapis viđenog, proživljenog ali i oživljenog (sećanja); i trag kao simbol večite promene, prirodnih mena, trajanja i obnavljanja – dominantna je preokupacija i stalni podsticaj u celokupnom stvaralaštvu Ane Viđen.
U svom umetničkom opusu dugom preko šest decenija Viđen istražuje dejstvo prirodnih procesa na samu materiju, prepoznajući u njima mogućnost za umetnički izraz. I to onaj u kome je sačuvana životnost tih prirodnih tokova – sada „uhvaćenih” i pretvorenih u umetničko delo. Nesumnjivo pod uticajem podneblja iz kojeg je potekla, jadranskog okruženja, sa svim njegovim specifičnim lepotama (pri)morske prirode – vode, stena, vetrova i često nepredvidivih ćudi vremena, Ana Viđen stvara oblike koji „pamte”, kao i ona, sve te mene, promene i dešavanja…
Umetnički izraz Ane Viđen pripada onom toku u savremenoj umetnosti koji se može klasifikovati kao apstraktna forma, za koji nadahnuće nalazi, kao i Barbara Hepvort (Barbara Hepworth) u prirodi morskog tla, sa njegovim stenovitim, raskošnim i specifičnim oblicima. Skulpture su uvek sa živopisnim unutrašnjim životom i strujanjima, koja se pojavljuju podjednako na masi kao i na površini. Bez obzira na to da li su rađeni u glini, kamenu ili metalu, neodstupno ih odlikuje pre svega treperenje – površine; organski tokovi – materije, kao i unutrašnje pulsiranje – mase.
Brazdama koje se talasasto prostiru kako na samoj površini, izdvajajući se svojom svetlinom i sjajem u odnosu na ostatak mase, tako i na masi, plitkim urezima koji kao da su nastali prirodnim putem, postignut je utisak dejstva prirodnih procesa. U skulpturama ima nešto i od suvoće i ispucalosti letnje pripeke sredozemnog sunca, ali i mekoće i gipkosti nabujalih vodenih tokova, što je sublimirano u ubedljiv umetnički iskaz.
Skulpture mišljene i oblikovane za javni prostor, kako one realizovane, tako i one koje nisu realizovane u trajnom materijalu, svedoče o dobrom osećaju umetnice za dejstvenost monumentalne skulpture u slobodnom prostoru, uvek u dijalogu sa okruženjem.
Ja nikad nisam gledala gore, nego uvijek sam gledala... tražila kamen. I u tom malom kamenčiću sam tražila sve živo... To je čitav svijet, taj mali kamen koji nađem na žalu, ili bilo gdje ... privuče me. Jer jednostavno ja osjetim da je to što meni treba.
ANA VIĐEN
(Dubrovnik, 1931)
Diplomirala i završila postdiplomske studije na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu (1954–1961). Boravila u Grčkoj (Atina) na jednogodišnjoj specijalizaciji kao stipendista grčke vlade (1961–1962). Član ULUS-a (od 1961). Izlagala na desetak samostalnih i na brojnim grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Njeni radovi se nalaze u mnogim muzejskim zbirkama i galerijama, i to u Muzeju savremene umetnosti i Muzeju Jugoslavije u Beogradu, Muzeju savremene umetnosti u Skoplju (Makedonija), Narodnom muzeju Crne Gore u Cetinju (Crna Gora) i dr. Izvela je veći broj monumentalnih skulptura u slobodnom prostoru širom Srbije (Beograd, Aranđelovac, Vrnjačka Banja, Kikinda); u Crnoj Gori (Danilovgrad) i Makedoniji (Prilep). Dobitnica više nagrada, između ostalih, Specijalne nagrade na Bijenalu jugoslovenske skulpture u Vrnjačkoj Banji 1973, Nagrade ULUS-a na Prolećnoj izložbi ULUS-a u Beogradu 1974, Nagrade „Zimski salon”, Herceg Novi 1983, Prve nagrade Spomenik Petru I Petroviću, Danilovgrad 1983; Prve nagrade skulpture u slobodnom prostoru „Prostor”, Beograd 1984, Prve nagrade na internacionalnom bijenalu minijature Gornji Milanovac 1990. i 1992, i dr. Pored skulpture bavi se slikarstvom i keramikom. Živi i radi u Beogradu.